İlk ve son görüşme 2/2

   Hastaneden çıkmadan bir gün önce bebeğimizin artık ağızdan beslenemediğini bu yüzden süt sağıp getirmemize gerek kalmadığını söylediklerinde bile aklıma kötü şey getirmemiştim..Olsun düzelince içer şimdilik serumla idare etsin demiştim. Şimdi düşünüyorum da çok mu kaderciyim ,çok mu gaddarım yoksa sadece soğuk kanlı mıyım bilemedim; o durumda bile gayet sakindim ya da rüya aleminde dolaşıyordum da bu kabusun bitmesini bekliyordum.Kimbilir.....

   Elimiz boş eve geldik.Annem, kayınvalidem, eşim hep birlikte bebekten gelecek güzel haberleri bekliyorduk.Eşim her gün gidiyordu hastaneye ama bebeği göstermiyorlardı ,ağızdan beslenemediği için benim gidip orada boşu boşuna beklememin bir anlamı yoktu.Evde kalıp dinlenmeliyim ki bebek eve gelince ona bir faydam olsun.Bebek anne sütü alamadığı için sütü sağıp lavaboya döküyordum,geri gitmesini istemiyordum çünkü bebeğim eve gelecek ve onu emzirmem gerekecekti. Bu yüzden sağıp lavaboya döküyordum, keşke annesi ölmüş bir bebek bulsaydık ne güzel olurdu..

  O gün annem karşıda oturan teyzemi ziyarete gitmek istedi.''Bugün gideyim yarı dönerim bebek gelince seni bırakamam hazır kayınvaliden de yanında.''.Tamam dedim git ama yarın dön...Annem gitti,iki saat sonra içime bir sızı çöktü, bir nefes kesilmesi,kötü birşey oldu/olacak hissi.Annelere malum olur dedikleri bu olsa gerek.Çok geçmedi eşim aradı ne dedi, nasıl dedi pek duyamadım ama beynimde o iki kelime çınlayıp duruyordu''BEBEĞİMİZİ KAYBETTİK.''...........

   Ama hani eve gelecekti, ben ona çeşit kıyafetler hazırlamıştım hani, daha ismini bile koymamıştık dosdoğru görememiştim bile yüzünü,öpüp koklamamıştım daha .....
.
  Dedim ya soğukkanlıyım diye çabuk toparlandım.Çünkü toparlanmam gerek evde yanlızım birilerine haber vermem gerek(cep telefonları yok malum)eşim defin işlemleri için birkaç tanıdıkla birlikte hastanede, ben evde kayınvalidemle beraberim,Ahh! anne bugün gitmek zorunda mıydın!!.Kayınvlidemle olmam değil sorun,sorun onun okuma-yazma bilmemesi bir iki kişiye özellikle teyzeme haber vermem gerek ki annem onlara gelince haberi alıp geri gelsin.Toparladım kendimi şimdi hatırlayamadığım bir-iki kişiyi aradım ama'' bebeğimizi kaybettim'' diyemedim söylerken kelimeler boğazımda düğümleniyor ağzımdan çıkmıyordu telefonu çevirip kayınvalideme veriyordum.
   
   Ne kadar zaman geçti bilmiyorum ev birden kalabalıklaştı ama ben eşimi ve annemi bekliyordum onlara sarılıp ağlamak istiyordum.Çok geçmeden geldiler hangisi önce geldi hatırlayamıyorum ama anneme sarılıp ağladığım hatırlıyorum beni bir tek annem anlardı.Çünkü o da benim gibi çocuğunu kaybetmiş bir anneydi......

     O soğukkanlı kadın gitmiş herşeye ağlayan bir kadın gelmişti....Bebek için hazırlanmış kıyafetleri koklayıp ağlıyordum...Yavrularını emziren bir köpek görüp ağlıyordum ...radyoda bir  şarkı sözü duyduğumda ağlıyordum..Etrafımdaki insanlar beni nasıl teselli edeceklerini şaşırmışlardı, çünkü onların söylediği en ufak bir söz beni ağlatmaya yetiyordu.Eşimde kendini zor tutuyordu ama onunda  yeter artık deyip hıçkırıklara boğulduğu anlar oluyordu.....
 
  Sık sık taziyeye insanlar geliyordu.Acımızı paylaşmak istiyorlardı ama beni üzmemek için çok dikkatli davranıyorlardı..Hamile bir komşum hamileliğinden bile utanmıştı ben üzülmeyeyim diye......Ama taziyeye gelen şimdi aramızda olmayan bir büyüğümüzün teselli dolu sözleri beni kendime getirdi...

     '' Geçmiş olsun kızım büyük acı yaşamışsınız ama basit bir apandisit ameliyatı geçirmiş olduğunu düşünmen gerekir .''dedi  Nee basit mi....apandisit mi.... anlamadın galiba ben bebeğimi kaybettim....diye haykırmak geldi içimden,ama büyüğümüz devam etti.''yeni bir ev ya da araba aldığımızda hemen sigorta yaptırırız değil mi? başına bir şey gelince garantimiz olsun diye, işte bu bebekte sizin öbür dünyadaki sigortanız olacak kızım..Cehennemle senin arana girecek ben anneme doyamadım Allah'ım onu ayırma benden diyecek.İşte bunun için apandisit ameliyatı olduğunu düşün kızım''..dedi.Gerçekten öyle midir Allah bilir ama o anda kuş gibi rahatladığımı hissettim ve gerçekten apandisit ameliyatı oldum havasına girdim .Günlerdir çektiğim acı sanki birden uçup gitmişti.

   Aradan geçen yirmi yılda acım dinmedi ,hala kalbimin bir köşesi sızlar ama cennette bir sigortamın olduğuna inanmak bebeğimi her hatırladığımda sızlayan yüreğimin acısını dindirmeye yetiyor.
 
   Teşekkürler Özden Sarıkaya nur içinde yat