ÖYKÜ/Evdeki ağaç

Hava kararmıştı.Geç vakitte eve dönüyorlardı.Soğuktu hafifte kar atıştırıyordu.
  Offf!!! Zehra neden tutturmuştu sanki okul çıkışı arkadaşında kalmak için,daha yarın için yemek yapacaktı,yıkanacak bir yığın çamaşır vardı.Ekstra zaman harcamıştı Zehra’yı almak için.
   Zehra annesinin bu düşüncelerinden habersiz aklı arkadaşı Oya’nın evinde gördüğünde kalmıştı.Işıl ışıldı yanar dönerli ışıkla süslenmişti.Değişik değişik süsler takmışlardı üstüne,hele tepesindeki yıldız göz kamaştırıyordu.Zehra’nın hayran hayran bakışını gören Oya “sen hiç çam ağacı görmedin mi”dedi.”Gördüm” dedi Zehra mahçup mahçup “Gördüm de evde ışıklısını görmedim”dedi.
    Hele o altında ki hediye kutularına imrenmişti.Hayatında kimse ona böyle süslü paketli hediye almamıştı.Çünkü çok paraları yoktu.Annesi de babası da geç vakite kadar çalışmak zorundaydılar ve kazandıkları ancak evin masraflarına yetiyordu.
    “Hadi Zehra hızlı yürü kızım biraz”annesinin bu sözüyle kendine geldi Zehra,bir an kendini Oya’nın yerine koymuştu.Evin kızı sanki Oya değil de kendisiydi.
   Sonra kendi evini ve ailesini düşündü ve onları ne çok sevdiğini hatırladı.Varsın evlerinde altında süslü hediye paketleri olan ışıklı çam ağacı olmasındı,annesinden alacağı bir öpücük hepsine bedeldi.
     Sevindi Zehra çünkü onu  çok seven bir ailesi vardı....İçi huzurla dolu adımlarını hızlandırdı.....


24Aralık 2017

Ümran Gerçeker

Okul ayı eylül

 Eylül ayı gelince kırtasiye kuyrukları geliyor aklıma;Yıllar boyu okulların markalarına kadar vermiş olduğu listelerin dışına çıkarsak sanki çocuğumuz sınıfta kalacak korkusuyla son noktasına kadar  tüm listeyi tamamlamadan bitirilmeyen kırtasiye alışverişleri.
   Tüm yaz boyunca giyilmeyen okul üniformalarının,okul açılmasına bir hafta kala deneyince  paçaların kısaldığını fark ettiğimiz de yaşadığımız tatlı heyecan,
   Servise gelen zamlar,değişen şoför ve güzergahlara alışma süreci.
Yaz boyunca çocukların evde olmasından dolayı bozulan ev düzeninin tekrar rutine girmesiyle gelen rahatlık...
  Kaplanacak onca defter ve bir o kadar da kitap.....Eylül ayını diğer aylardan ayıran ritüeller işte bunlar.

     Yılar önceki okul hayatımın son günü geldi aklıma..Liseden mezun olduğum için hem gururlu hem de hüzünlüydüm😔Pek başarılı bir öğrenci olmamama rağmen severdim ben okul hayatını.Okula gitmek bazı öğrencilere zor gelse de ben zevkle giderdim.Öyle şimdikiler gibi de rahat değildi bizim zamanımızda okula gitmek,servis felan yoktu maddi durum olmadığı için değil,servis diye bişe olmadığı içindi.Çünkü evin yakınında ki okula giderdik.Zaten küçük şehirde okullar evden uzakta bile olsa yürüme mesafesi uzardı sadece.Karda,çamurda,soğukta hep yürürdük, hatta arkadaşlarla sohbeti bölmemek için yolu uzattığımız bile olurdu.Hele bir de öğretmenimiz bize eşlik ediyorsa havamız değişiyor ,burnumuz kaf dağına felan çıkıyordu.
   Seviyordum okul hayatımı dedim ya...bitmişti işte son gündü bugün.Ne olacaktı bundan sonra üniversiteyi de kazanamamıştım.Böyle boşlukta hissedeceğimi bilseydim daha çok çalışırdım.Neden çalışmamıştım ki yeteri kadar.İşte bunlar geçiyordu aklımdan son gün. Sivil hayatımın ilk eylül ayı pencereden sırtında yepyeni okul çantalarıyla okullarına giden çocukların arkalarından bakakaldığımı hatırlıyorum.Ne yani büyümüş müydüm ben şimdi🤔Liseyi bitirmiş koca kız mı olmuştum.İyi de neden ben büyükmüş gibi hissetmiyorum.Yaşıtlarımdan küçük yaşta okula başladığım için herhalde diyordum,kendimi teselli ediyordum.
   İşte bu okul sevdam yüzünden,ablam okula giderken peşinden ağlardım.Daha altı yaşımı bile doldurmamıştım.Ailemin yanındaki okul yaşımın küçüklüğü nedeniyle kayıt yapmıyordu. Ben okula gidiceeem diye tutturunca şehir dışında ki halamların yanına,tanıdık öğretmende,kayıtsız olarak başlamıştım ilkokula.Annemler başka şehirde ben başka şehirdeydim.Ailemden uzaktaydım ama okulda olduğum için mutluydum.Kayıtsız olduğum için öğretmenim soranlara yedi yaşımdayım de tamam mı diye tembihlerdi beni.Bir dönem böyle geçti ikinci dönem kayıt yapıldı ama nasıl yapıldı hatırlayamıyorum.Nakil yoluyla diye düşünüyorum çünkü okulum da değişmişti.Kendi önlüğüm  daha alınmadığı için emanet önlükle vesikalık  resim çekinmiştim.Aahhh bu okul aşkı keşke üniversite aşkına dönüşseydi.....
     Severdim işte kitap kaplamaları bu yüzden zahmet gelmezdi bana.Hepsini özenle hem de iki çocuğun onlarca kitap ve defterlerini  yardım almadan zevkle kaplardım.Çocuklarla beraber hergün okula gitmek,onları okula götürmek,dersleriyle ilgilenmek ve bunları zevkle yapmak  hem bu okul sevgim yüzündendi.
   Her güzel şey bir gün bitermiş ya.....Benimkilerin bittiği yetmiyormuş gibi çocuklarımda  içinde okul bulunan eylül ayları bitti......Anılar kaldı geride.
       Ve eylül  ayı artık sıradan bir aya dönüştü.Torunlara kadar da öyle kalacak gibi....

Bugün benim Doğum günüm

Bugün benim doğum günüm....Geçmişe dönüp baktığımda geride bıraktığım kocaman kocaman yıllarım var benim.....

  Hiçbir zaman keşke demediğim iyi ki yaşanmışlıklarım var....

   Gözyaşlarıyla umutsuzluğa düştüğümde elimden tutan dostlarım var....

  Bir fotoğraf karesinde gülümseyerek hatırlanacağım güzel arkadaşlıklarım var....

   Kalp kırıklıklarım da var benim,can acımalarım da,doğumun mucizesine tanık olup ölümün acısıyla sınandığım zamanlarım da......

   Başkalarının dertlerini dert edinip onlara çözüm bulmaya çabaladığım yıllarım var...

   Okuyarak,gezerek,seyrederek öğrendiklerim var.....

  Zamanla yarışmayı bırakıp,zamanla yaşamayı öğrendiğimde kendimi ararken kaybolduğum,bulduğumda büyüdüğüm,büyüdüğümde olgunlaştığım yıllarım var....

    Sisler içindeki çocukluğum,asi ergenliğim,ayaklarımın havada olduğu gençlik yıllarım var.....

   Teşekkürlerim var hayatta......

Beni dünyaya getiren anne ve babam için,

Hayatta yalnız olmadığımı hissettiren kardeşlerim için,

Hayatın zorluklarını birlikte omuzladığım eşim için,

Veeee Yaradan'ın avuçlarıma emanet olarak bıraktığı evlatlarım için....

 Bugün bir yanım sevinç bir yanım hüzün.Çok değil 44 yıl olmuş hayata "Merhaba"diyeli,bundan sonrası,bundan öncesini aratmasın diliyorum ve kendi kendime"İyi ki doğmuşum beee,herşeye rağmen hayat çok güzel"diyorum.Ve bir şarkı armağan edip kendime günün tadını çıkarmaya gidiyorum.

   26/08/2017 İSTANBUL

    

Gezi yazısı:KUZGUNCUK

     Yaklaşık bir buçuk yıldır yazmadım buradan.Çocuklar okullarını kazanıp kendi evlerine yerleşince bende yapamadıklarımı yapayım dedim.
     Yıllardır uyuyamadığım sabah uykularımı uyudum mesela  hem de abartarak,çok sevdiğim hobim olan yağlıboya resim kursuna devam ettim,okuyamadığım kitaplarımı okudum,bıkana kadar örgü ördüm ama hiç yazmak istemedim.Konu sıkıntısı çektiğimden  midir?Günlerimin monoton geçtiğinden mi?Yoksa ilhamın bana küstüğnden mi?Bilemedim.Taa ki bugüne kadar....
     Kuzguncuk çekti canım bugün.Akşama yemek yokmuş,yıkanacak çamaşırlar ,ütülenecek giysiler varmış kimin umurunda..."Anne yeaağğ köpeğin resmini çekip ne yapacaksın,yeter artık çektiklerin"diyenlerim olmadan ,yorulan arkadaşlarımı,mızmızlanan insanları bırakıp sadece telefonumu(fotoğraf çekmek için gerekli çünkü makine alamadım henüz),kitabımı bir de yalnızlığımı alıp içimdeki saatin alarmını susturup saat 11.15 deki sitenin servisine bindim.Oradan da 15 numaralı ilk otobüse bindim.Otobüsün nereye gittiğinin bir önemi yoktu benim için Kuzguncuk'tan geçiyor olması yeterliydi.
    Garip bir heyecan vardı içimde aslında bilmediğim bir yer değildi Kuzguncuk ama benim niyetim bilmediğim sokaklarına dalıp değişik mekanlar keşfetmekti.Daha

önce kardeşimin oturduğu sokaktan bir sokak önce indim otobüsten;Merdivenler karşıladı beni ilk sokakta,zaten meşhurdur Kuzguncuk'un merdivenli sokakları,birer birer sayarak çıktım basamakları tam 170 basamak saydım.Kafamı çevirip baktığımdaysa o eşsiz manzarayla karşılaştım.İki tarafta tek katlı evlerin sıralandığı ortasında 170 basamaklı merdiven bulunan sokağın başından baktığımda Boğaziçi köprüsü(yeni adıyla 15 Temmuz şehitler köprüsü)tüm ihtişamıyla karşımda duruyordu

.Muhteşemdi nice şairlere nice ressamlara ilham  kaynağı olmuştu işte bu yüzden Kuzguncuk.

  Çıktığım yüzyetmiş basamağı başka sokaktan iniyordum ki merdivenin sonunda kediler karşıladı beni Kuzguncuk merdivenli sokakları kadar kedileri de meşhurdur.Sevgi arsızı olan bu kediler ayaklarıma sürünüyorlar,sırtlarını kamburlaştırıyorlar ve kuyruklarını dikiyorlardı.Sevmem için bana kur yapıyorlardı sanki.

    Hayran hayran yürürken tanıdık semtteki yabancı sokaklarda ileride sıralanmış asılı saksılar gördüm.İlgimi çekmişti.Girmek için yöneldiğim sokaktan yönümü değiştirip saksılara doğru yürüdüm

.Nur'un gemisi adında otantik bir cafeydi burası,tahta masa ve sandalyelerin hakim olduğu kafede el yapımı ya da hazır boyama taşlar,kokulu minik sabunlar,değişik eski objelerin durduğu ahşaptan gelişi güzel yapılmış bir tezgah vardı.

Köşede sallanan bambu koltuk ve gene bambu masa kafeyi ikiye ayırmıştı sanki.Dayanamayıp oturdum ve sade bir kahve söyledim kendime

kafenin tek çalışanı olan yabancı uyruklu Türkçe bilmeyen bayan getirdi kahvemi,kahvemi içerken etrafı iyice inceliyor kafenin değişik yerlerine gelişigüzel asılmış objelere bakıyordum.Hesabı ödemek için tezgaha yaklaştım tezgahın sağ tarafında eski köy evlerindeki gibi tahtadan gelişigüzel yapılmış raflarda el yapımı turşular sergilenmişti.Kafenin sahibi de kadındı ve yabancı uyruklu çalışanıyla İngilizce birşeyler konuşuyorlardı,hesabı ödeyip böyle güzel bir kafe çalıştırdığı için teşekkür edip çıktım.
    Sahile doğru yürürken yeniliğe meydan okurcasına dimdik duran eski  evleri inceledim.

.Kimbilir kimler oturmuş,nasıl hayatlar yaşanmıştı o evlerde.Sahile geldiğimde Boğaz'ın temiz havasını çektim içime banklara oturup balık tutanları seyrettim,güvercinlere baktım.Temiz havada kitabımı okuyup dinlenmek istedim öyle güzel bir rüzgar vardı ki Ağustos ayında olmamıza rağmen biraz üşüdüm ama yaz sıcaklarında da iyi geldi bu serinlik.

    Üsküdar'dan otobüsle geldiğim Kuzguncuk'tan bu sefer yürüyerek dönmeye karar verdim.Fethi Paşa korusuna uğradım, ağaçları,çiçekleri,kuşları seyrettim buradan da....
    Eski Tekel deposunu gördüm sonra yıkık harabe şeklinde ama hala ihtişamından birşey kaybetmemiş bir şekilde caddede tüm  heybetiyle selamlıyordu yoldan geçenleri.Sanki kimler  geldi kimler geçti  buralardan der gibiydi,yorgun ama dimdik ayakta.

Araç kullanmadan uzun uzun yürüyüşler yaptım.Yoruldum mu?Evet ama bütün yorgunluğuma değecek bir gün geçirdim.
   Kuzguncuk bir güne sığmaz tabiii ama bugünlük bu kadar belki tekrar gideriz.