Eyvah çocuklar büyüdü!!..

    Çocuklar hayatımıza girince ne kadar çabuk değişir hayatımız.Her şeyimizi çocuklara göre uydururuz artık.Yemek saatlerimiz, uyku düzenimiz,kıyafetlerimiz,hatta arkadaş çevremizi bile çocuklarımıza göre düzenleriz.Onların istedikleri yerde yemek yenir.Onların istedikleri filmler seyredilir.Doğrusu bu mudur değil midir? Tartışılır tabii.

  

   Bizde de durum farklı değildi, çocuklara göre yapılıyordu plan ve programlar,yemek menüsü hazırlarken ''Oğluuumm ne pişireyim bugün'' diye sormadığım gün yoktu mesela,onların istediği alışveriş merkezine gidilir ,onların istediği lokantada yemek yenirdi.Ne zaman benim isteklerim olacak?Bu çocuklar ne zaman büyüyecekler? derdim hep.

   Ve o gün geldi, çocuklar büyüdü.Artık onlar  bizden bağımsız oldular, bizimle bağlarını kopardılar desem daha doğru olur.Arkadaşlarıma, eşime, dostuma hep peş peşe çocuk yapmalarını önerirdim.İkisi bir arada büyür, arkadaş olurlar, kıskançlık olmaz derdim.Evet küçükken güzeldi , ikisi bir arada büyüyorlardı....

       İkisi birden büyüdüler gerçekten.İkisi birden uçtular evden.İkisi birden bıraktılar elimi.Sanki hep şikayet ediyordunuz ya çizgi filmlerden ,çocuk dizilerinden, işte TV sizin der gibi odalarına çekiliyorlar. Artık tok geliniyor eve ve artık tanımıyorum arkadaşlarını.Olmuyor be oğlum; sizsiz olmuyor. Alıştık bir kere çizgi film seyretmeye, kalabalık sofralara,AVM lere gittiğimizde oyuncaklı çocuk menülerini almaya,alışverişe çıktığımızda poşetlerden sadece size ait kıyafetlerle eve gelip, biz bir daha ki ay alırız deyip kendimizi avutmaya.

   Evet itiraf ediyorum büyümenizi en çok ben istemiştim.Ama bilemedim büyümeniz demek yuvadan uçmanız demekmiş.Bilemedim büyümeniz demek, hem çocuklu hem çocuksuz aile olmak demekmiş. 

Siz kaç beden pantolon giydiğinizi bilmezsiniz ki,korkarsınız hem yalnız otobüse binmekten,karşıdan karşıya geçerken ''elimi tut anne'' dersiniz ya hep. Hani sorardınız ya bana ''ben bu yemeği seviyor muyum anne ''diye.Ne zaman öğrendiniz bunları oğlum.Ne zaman sizin kanatlarınız çıktı da, benim kanatlarıma ihtiyacınız kalmadı.

   Yaşlanmak bunu mu gerektirir gerçekten?Yalnız kalmak yaşlanmanın kaderi midir?Çok şükür sağlıklı çocuklar, aklı başındalar diyeceğim yerde, bencillik yapmak hakkım mıdır acaba?.Şimdilerde çok boş vaktim var, çocuklarla ilgilenmem gereken sorumluluklarım azaldı ,geriye dönüp baktığımda  özlemle hayal ettiğim günlere gelmişim aslında, ama hayal etmek, hayaline kavuşmaktan daha güzelmiş....