Bir kırmızı ışık hikayesi

   Dağ dağa kavuşmaz insan insana kavuşur.Bu,okulda öğretilen,klasik,zorunlu müfredat atasözüydü benim için.Anlamını sorgulamamıştım hiç,İki kere iki dört eder gibi farkında olmadan öğrenmiştim,diğer öğrenmesi gerekli!!! bilgiler gibi.Nereden çıkmış,kim demiş,neden demiş hiç merak etmemiştim.

  

    Ama anladım..Hiçbir bilgi gereksiz değilmiş,hiçbir atamız boşuna söz söylemezmiş.Her tanıştığımız insan zihnimizin tozlu raflarında bir yer bulurmuş kendine ,zamanı gelince hatırlanmak üzere.Ama o zaman, ne zaman gelir, nasıl gelir bilinmezmiş...

    Neden takıldım bu atasözüne bu kadar,anlatayım dostlar.........

 

    Dört yıl önce, yirmi yıl oturduğumuz Maltepe'den Sancaktepe'ye taşınmıştık.Orada kurulmuştu arkadaşlıklar,dostluklar.Çocuklarla birlikte şekil değiştirdi,okullarla araya mesafeler girdi,taşınmayla birlikte de tozlu raflara kalktı ama unutulmadı,unutulamazdı.

    Bir buçuk yıl kadar önce rutin market alışverişimi yapmış eve dönerken, sitenin girişindeki kırmızı ışıkta duran bir otomobil dikkatimi çekmişti.Gayri ihtiyari içindekilere baktım.Geçmişten gelen O kadınla,taaa Maltepe'de çocuklarımız anaokulundayken tanışmıştık, araya mesafeler girince de unuttuğumu  sanmıştım.Unutmamışım aslında, tozlu raflarda durup, zamanının gelmesini bekliyormuş gün yüzüne çıkmak için.O kısacık zaman diliminde, sadece O'nun da Sancaktepe'ye taşındığını öğrenebilmiştim.Ama nereye ,ne zaman öğrenemeden yeşil ışıkla beraber ,tekrar tozlu raflardaki yerini almıştı..Nerede oturuyor ,bir daha görebilecek miyim bilmiyordum ama yakınlarda bir yerlerde geçmişten birileri vardı ve bu beni mutlu etmişti.

  

   Geçen hafta gelen bir telefonla artık zamanın geldiğini anladım.Hatıralar inecekti tozlu raflardan.Temizlenecek,tazelenecek ve hep taze kalacaktı.

    Kırmızı ışıktaki arkadaşımdandı gelen telefon.Bir kaç eski arkadaşla düzenli olarak buluşuyorlarmış.Benim de aralarında olmamı istemişler,Zaten kırmızı ışık sayesinde nerede oturduğumu biliyormuş,sosyal medyadan da telefon numaramı bulup beni davet etmek istemiş.

  Dağ dağa değil ama insan insana kavuşmuştu işte.Davete icabet etmemek olmaz.Peygamberimizin sünneti ne de olsa;içimde kıpır kıpır bir heyecanla,üstelik doğum günümde O arkadaşımın, bize sadece yürüme mesafesindeki evine gittim.Ve yıllardır görüşmediğim diğer arkadaşlarla birlikte eskilerden konuştuk.

   Başka bir boyuta taşınmıştı arkadaşlıklar.Anaokullu O çocukların anneleri, üniversiteli gençlerin anneleriydi artık.Biraz yaşlanmış,biraz tozlanmış olsakda kaldığımız yerden devam etti arkadaşlığımız.
  Atalarımız ne güzel söylemiş:

 

 DAĞ DAĞA KAVUŞMAZ İNSAN İNSANA KAVUŞUR